Przedświąteczne szaleństwo

Prezenty pokupowane? My w tym roku mamy całkiem niezły bilans i na dzień 16 grudnia zostało nam do kupienia tylko coś dla Grosia. No dobra, wynika to też z faktu, że np. sobie nawzajem nic nie kupujemy, a po Świętach buszujemy na wyprzedażach i obdarowujemy się upolowanymi za grosze fatałaszkami. Ale niech będzie, że bilans mamy super. Wracając do prezentu grosiowego, to łatwo nie jest. Nie chcę kupować mu kolejnej bzdurnej zabawki, ale też chciałabym sprawić mu radość. Oczywiście M. wspiera mnie w tym „ręcyma i nogami”, ale żeby coś podsunąć, to już nie. Głowię się więc sama i oglądam jakieś cuda w necie i póki co, nic z tego nie wynika. Chyba wyrodna matka ze mnie, skoro nie wiem co kupić dziecięciu i to jedynemu.

Tak, czy inaczej mam w tym roku z głowy latanie po sklepach w całym tym przedświątecznym szale. Z jednej strony się cieszę, bo w mojej obecnej kondycji, gdy byłabym w stanie zasnąć na stojąco pomiędzy regałami, może nie byłoby to najmądrzejsze posunięcie, ale z drugiej… Uznacie mnie za zboczeńca, ale uwielbiam tę bożonarodzeniową gorączkę, tych ludzi biegających w pośpiechu po sklepach i ulicach, „Last Christmas” męczone w każdym radiu od początku grudnia, zapach pierników i cynamonu, idącego w nogi grzańca w mroźny dzień (w tym roku bezalkoholowego, więc kopnąć mnie nie kopnie, no ale zawsze to grzane wino – liczy się!) Szkoda, że tego mrozu i śniegu brakło póki co, ale wciąż tli się nadzieja, że poorkanowa wiosna postanowi nas opuścić.  Z dniem 1 grudnia włączam w radiu kanał „Christmas song” i mielę bez końca i w pracy i w domu (nie pytajcie co na to otoczenie – wole nie wiedzieć). Groszkowi się podoba, bo śpiewamy i tańczymy. Do tego wszystkiego dochodzi Jarmark Bożonarodzeniowy we Wro. Czekam na niego przebierając nogami jak mała dziewczynka. Obowiązkowo w pierwszy weekend otwarcia przynajmniej raz tu jesteśmy. Nie ma nic piękniejszego. Tzn pewnie jest… Jarmark we Wiedniu i Dreźnie ponoć bije ten nasz na głowę, ale nie wiem w sumie, nie byłam, więc jaram się jak wściekła tym, co mam i znam. Jaram się oscypkami z grilla, kurtoszokołaczem gorącym i pachnącym, pajdą ze smalcem i herbatą ze śliwowicą (już drugi rok z rzędu mogę się wprawdzie obejść tylko zapachem i ewentualnie małym łyczkiem, ale odbije to sobie w przyszłym roku i to z nawiązką). Kto nigdy tu nie był, to zapraszam. Warto zdecydowanie.

Okres ten ma dla mnie też ogromna wartość sentymentalną. To właśnie z pierwszym dniem grudnia zamieszkałam całe 6 lat temu w ukochanym już wtedy Wrocławiu. Otwierałam nowy oddział firmy, przestawiałam meble, ścierałam się z Dialogiem, żeby prędko podłączyli telefony i internet, kupowałam całe wyposażenie, przyjmowałam pierwszych klientów… Ten oddział to takie moje dziecko. Do tego M. Cała nasza historia się wtedy zaczęła. Każdy smak i zapach tutaj, kojarzy mi się właśnie z naszymi początkami. Przetestowaliśmy tamtej zimy chyba wszystkie grzańce dostępne na Jarmarku. Rok później, ostatniego dnia Jarmarku M. oświadczył się z bukietem żółtych tulipanów,  wcześniej racząc mnie wspomnianą już „góralską herbatką” (chyba chciał mnie odurzyć, co bym mu nie odmówiła hehehhe). No a 6 lat później spacerujemy między stoiskami z naszym małym Grosiem. Nawet w ubiegłym roku byliśmy. Młody miał wtedy jakieś dwa miesiące a ja na diecie bezmlecznej, do tego nic smażonego i jęczałam, że do dupy taki jarmark. Ale i tak byliśmy co najmniej 4 razy. W najbliższy weekednd przyjeżdża moja Sis z Tonką i razem będziemy po jarmarku śmigać. Bo Tosia to lubi ten jarmark chyba nie mniej niż ja. A w tym roku jeszcze taką wielką kule śnieżną zapodali, gdzie można wejść i poczuć się jak w bajce, więc liczę, że Tonka będzie nią równie podjarana, co ja. Taki to ten jarmark. Taki to ten grudzień. Bo ja lubie ten przedświąteczny szał.