O szeroko pojętych relacjach sąsiedzkich, czyli ty mi podlej kwiatki, w zamian za dwa jajka

Mieszkamy tutaj od ponad roku. Osiedle jest młode i obfituje w świeżo upieczone małżeństwa, co rusz rodzące się bąble i „rokujące” pary. Generalnie super, ale odnoszę wrażenie (i uczucie to towarzyszy mi już od dłuższego czasu), że w dzisiejszych czasach każdy żyje „sobie”. Każdy skupiony jest na własnym domostwie i na własnych potrzebach. „Cześć” czy „dzień dobry”, to z ponad połową sąsiadów maksimum, jakie można uzyskać. Jest kilkoro lokatorów, z którymi zamienimy kilka zdań, ale to wszystko.

Gdy byłam dzieckiem, wchodziliśmy do swoich mieszkań z sąsiadami z naprzeciwka, bez pukania. Na ferie zimowe tydzień urlopu brała moja mama, a dzieciaki sąsiadów przesiadywały u nas od śniadania. Drugi tydzień wolnego brała sąsiadka i my z siostrą, tuż po umyciu zębów, wyskakiwałyśmy z piżamek i gnałyśmy pod 7-kę. Do dziś pamiętam wspólne zabawy z dzieciakami. Pożyczanie szklanki cukru czy dwóch jajek było normą. Przed Bożym Narodzeniem mama i Pani Ewa piekły razem tony kruchych ciasteczek, które później musiały przed nami chować, bo z trudem dotrwałyby do Świąt. Pod koniec lat 80-tych sąsiedzi wyjechali do Niemiec, a my z siostrą spędzałyśmy u nich niemal każde wakacje. Do dziś pozostał kontakt telefoniczny, listowny… chociaż ubolewam, że nie widzieliśmy się od 8 lat. Ale nie tylko z tymi jednymi sąsiadami tak żyliśmy. I nie tylko my. Teściowa do dziś dostaje od sąsiada owoce i warzywa z działki. Takie kontakty, wzajemna pomoc, sympatia, przychylność, w czasach mojego dzieciństwa były absolutną normą. Ludzie rozmawiali, spędzali wspólnie czas, wyjeżdżali na wakacje.  Każdy każdego znał. Każdy z każdym zamienił choć kilka słów. Wiadomo, jednych lubiło się bardziej, innych mniej, ale w razie czego można było na siebie liczyć.

Dziś totalnie się to zmieniło. Ludzie przemykają klatką schodową, byleby tylko zatrzasnąć drzwi, zasunąć zasuwę i schować się w swoich bezpiecznych czterech ścianach. Każdy chroni swojej prywatności i to jest ok, nie neguję tego, ale człowiek – zwierzę stadne i codzienne kontakty międzyludzkie, również te na klatce schodowej, nie zaszkodzą mu przecież w żaden sposób. Ale ludzie się bunkrują. Odgradzają. Są nieprzystępni i chłodni, byleby tylko nikogo do siebie nie dopuścić. Tylko po co? Jasne, zdarzają się samotnicy, ceniący sobie anonimowość lub/i zwyczajnie nie lubiący ludzi. Ale ilu takich odludków trafia się na 21 mieszkań? No ilu? Dziwne to dla mnie i nie raz poruszaliśmy ten temat ze znajomymi, którzy mają podobne odczucia. Moja przyjaciółka ma taką klatkę schodową ze „starych czasów”, ale średnia wieku Jej sąsiadów, to jakieś 50 lat. I tam każdy każdego zna, odbierze paczkę, nakarmi kota. Fajne to i Ona ceni sobie ten fakt niezmiernie.  Okazuje się jednak, że wszystko zależy od ludzi, wychowania i pewnie też od doświadczeń, bo w tej nowej klatce, z tymi młodymi ludźmi, na tym pachnącym świeżością osiedlu i nam trafili się tacy „prawdziwi” sąsiedzi. I najbardziej zaskakujący jest fakt, że są od nas prawie 10 lat młodsi. Takie szczyle, z pokolenia gimnazjum, co to my z M. ich tak często negujemy. A tu proszę… Zaczęło się od „dzień dobry”, później wracałam obładowana zakupami, z Groszkiem jeszcze w gondoli i usiłowałam się wkulać na to nasze drugie piętro. Spotkałam sąsiadkę. Szła z córcią, kilka miesięcy starszą od naszego bąka. Wzięła moje zakupy w jedną rękę, córę w drugą i dreptała ze mną pod same drzwi. Później kilka spotkań, w końcu kawa, spotkanie z mężami i na dzień dzisiejszy mogę podskoczyć piętro niżej, gdy zapomniałam kupić margarynę, a goście w drodze i ciasto trzeba upiec. Oni z kolei mogą wpaść, gdy zmywarka im siadła i trzeba było drugiego chłopa do pomocy, żeby tam zajrzeć. Taka pomoc sąsiedzka jest bezcenna i tak rzadka w dzisiejszych czasach, a szkoda. Przecież dobrze jest mieć świadomość, że można na kogoś liczyć. Tym bardziej, gdy my jesteśmy tu sami, w sensie bez rodziny, a znajomi czy przyjaciele, nim tu dojadą, mija pół dnia. Zatem cenimy sobie z małżem baaardzo tych naszych sąsiadów i obalamy mit, że to pokolenie naszych rodziców było inne. Wszystko jednak zależy od ludzi.