Zmysłowo

www.flickr.com

Gdybyście mieli utracić jeden zmysł, ale mogli zadecydować który, to co by to było? Słuch? I nigdy więcej nie usłyszeć „Requiem For A Dream”? Pozbawić się szczebiotliwego "mama"? Nie zasypiać przy kroplach deszczu bębniących o parapet? Nie budzić się wśród śpiewu ptaków latem?

A może węch? Nie wiedzieć jak pachnie skóra skąpana słońcem czy główka niemowlęcia? Rano bezskutecznie wąchać kubek z kawą? Cynamon? Latem nie czuć skoszonej trawy? Wiosny w powietrzu? Benzyny przy tankowaniu?

Czy raczej wzrok? Zrezygnować z widoku rosy na trawie, zachodu słońca nad morzem, zimowego poranka tuż po tym, gdy spadnie śnieg. Nigdy nie zobaczyć uśmiechu syna na twój widok. Nie przeglądać w Internecie zdjęć miejsc, których nigdy nie odwiedzisz. Pozbawić się widoku miejsc, które odwiedzasz regularnie. Nie ujrzeć małej dziewczynki gdy pierwszy raz głaszcze konia, kobiety w ciąży, żółtych tulipanów…

Chyba jednak smak. No, ale ta wspomniana już kawa... i czekolada... mięta, wasabi i whiskey, pierogi, pierogi, pierogi. I barszcz z dużą ilością czosnku. I ocet balsamiczny. Truskawki… I estragon. Tak, kurczak w sosie estragonowym. Pierniki i chałwa. I smak papierosów!

 A zatem dotyk? Trawa pod gołymi stopami i piasek. Skóra Grosia... i jego rączki na mojej szyi. Jedwab i sztruks. Włosy Tosi...

Co byście wybrali? Ja chyba mimo wszystko wybrałabym utratę wzroku. Pozostałe zmysły tak pięknie potrafią opowiedzieć nam wszystko to, czego oko dostrzec nie potrafi, nie chce, nie może...